Πολιτικά παιχνίδια συνεχίζει νά παίζει ὁ Προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ἀποσκοπώντας καί ἀποβλέποντας σέ ἰδιοτέλειες, μικροσυμφέροντα καί σκοπιμότητες... Μέσα στό πλαίσιο αὐτό καί ἐνόψει τῶν προσεχῶν ἐθνικῶν ἐκλογῶν ἔχει ἀρχίσει ἕνα πολιτικό φλέρτ μέ τόν πρόεδρο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Ἀλ. Τσίπρα ἀντίστοιχο μ’ αὐτά πού προηγήθηκαν μέ Γ. Παπανδρέου καί Ἀντ. Σαμαρά. Ἀπό ὅτι ὅμως διαπιστώνεται ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος χρησιμοποιεῖται από τό πολιτικό σύστημα μέ τό νά λειτουργεῖ συνειδητά ὡς ἔμμεσος στυλοβάτης τῶν πολιτικῶν ἀποφάσεων τους λαμβάνοντας ὡς ἀντίδωρο ὄχι μόνο τήν ἀνοχή τους ἔναντι τοῦ ὑπάρχοντος ἐκκλησιαστικοῦ καθεστῶτος τῆς συναλληλίας τῶν σχέσεων ἀλλά καί τήν πολυπόθητη γιά τόν ἴδιο ἡσυχία καί ἐπιπλέον κάποιες ἀνούσιες ἐξυπηρετήσεις (βλ. Σ.Ο. Ὀκτωβρίου σελ 5).

Στήν οὐσία ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ἄν καί ὁ ἴδιος πιστεύει ότι συνεισφέρει στήν ἑνότητα ἐν τούτοις στήν πραγματικότητα ἀποδέχεται συνειδητά τό ρόλο τοῦ «κοινωνικοῦ κομπάρσου», ἐκθέτοντας τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία! Ρόλος πού ἐξυπηρετεῖ ἀφάνταστα αὐτό τό σύστημα τῆς πολιτικῆς ἀλητείας...

Ἕως πότε θά συνεχισθεῖ αὐτή ἡ μεγάλη δοκιμασία πού μαστίζει τόν ἑλληνικό λαό; Πότε θά ἐπανέλθει τό χαμόγελο στά χείλη τῶν Ἑλλήνων; Πότε θά διαλυθεῖ τό σκοτάδι τῆς ἀβεβαιότητας, τῆς ἀνασφάλειας, τῆς ἀνεργίας, τῆς μιζέριας, τῆς λιτότητας...; Ἤδη πέρασαν πέντε χρόνια καί βαδίζουμε στόν ἕκτο χρόνο τῆς οἰκονομικῆς κρίσης καί ἀπό ὅτι φαίνεται τά πράγματα παραμένουν δυσοίωνα... Τί περιμένει λοιπόν ὁ Θεός καί δέν παρεμβαίνει νά δώσει ἕνα τέλος στή συνεχιζόμενη μάστιγα πού ταλανίζει τήν ἑλληνική κοινωνία;

Αὐτά καί ἄλλα συναφῆ ἐρωτήματα ἀπασχολοῦν τόν Ἕλληνα πολίτη, ὁ ὁποῖος βλέπει πλέον νά ἐξανεμίζονται οἱ ἐλπίδες του. Βλέπει νά γκρεμίζονται τά ὄνειρα πού ἔκανε γιά μία εὐτυχισμένη ζωή στήν πατρίδα του. Τό νέο ἔτος ἐξάλλου πού ἀνέτειλε ἤδη, δέν φαίνεται νά ἐκπληρώνει τίς προσδοκίες καί τίς εὐχές περί εἰρήνης, ἀγάπης, προκοπῆς καί εὐτυχίας. Ἀρκεῖ μόνο μία ματιά στό ἐγγύς γεωπολιτικό περιβάλλον μας γιά νά κατανοήσουμε ὅτι ὅλα γύρω μας εἶναι ρευστά. Ὡς ἐκ τούτου αὐθόρμητα δημιουργεῖται ἡ ἀπορία περί τῆς αἰτίας πού προξενεῖ καί προκαλεῖ ὅλη αὐτή τήν τραγική κατάσταση τήν ὁποία ὅλοι ἀνεξαιρέτως πλούσιοι καί φτωχοί βιώνουμε, ἄλλος φυσικά περισσότερο καί ἄλλος λιγότερο.

Τή βασική αἰτία καλοί μου Χριστιανοί πού προκάλεσε...

Οἱ ἐπισκέψεις σέ νοσοκομεῖα καί φυλακές, ἡ ἀνακούφιση τῶν ἀναξιοπαθούντων μέ χρηματικές ἐνισχύσεις, ἡ διανομή τροφίμων καί μία σειρά ἄλλων κοινωνικῶν πρωτοβουλιῶν πού ἀναλαμβάνουν αὐτές τίς ἡμέρες Ἱερές Μητροπόλεις καί Ἱεροί Ναοί δείχνουν τή δυναμική πού ἔχει καί πρέπει νά ἔχει πρός τό Χριστεπώνυμο ποίμνιο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μία δυναμική πού ἐπιβάλλεται κατά τρόπο τινά νά ἔχει διάρκεια καί νά καταστεῖ καθημερινότητα. Ὁ ἱερέας καί δή ὁ Ἐπίσκοπος ὅταν λειτουργεῖ ἀνιδιοτελῶς καθ’ αὐτό τόν τρόπο στήν καθημερινότητά του συμβάλει οὐσιαστικά στό νά ἀναδειχθεῖ ἡ διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μέσα στήν κοινωνία. Κι αὐτό γιατί οὐσιαστικά θέτει στήν πράξη τήν προσφορά πρός τόν πλησίον καί τήν ἀπαραίτητη εὐλογία πού συνοδεύει αὐτήν καί πού πρέπει νά προηγεῖται κάθε ἐκκλησιαστικῆς πρωτοβουλίας. 

Ἐνθυμήθηκα λοιπόν, παρακολουθώντας τή δραστηριότητα τοῦ ἱεροῦ κλήρου μας τίς ἡμέρες τοῦτες τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν τῆς γέννησης καιί τῆς βάπτισης τοῦ Κυρίου μας δύο ἄγνωστα στούς πολλούς γεγονότα πού ἀφοροῦν τή ζωή τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτη Ν. Σμύρνης Χρυσοστόμου Βούλτση, τά ὁποῖα δύνανται νά ἀποτελέσουν τό παράδειγμα πρός μίμηση γιά τούς νεώτερους Ἐπισκόπους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Τό πρῶτο ἀφοροῦσε τήν καθημερινή ἐπαφή του μέ τούς πιστούς...

Τοῦ Διονύση Μακρῆ

Τελικά το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός του προηγούμενου αιώνα ότι ο άνθρωπος πήγε στο φεγγάρι είναι ένα μεγάλο ψέμα. Και δεν είναι το μοναδικό...

Καθώς πλησιάζουν τά Χριστούγεννα ἦρθε στή σκέψη μου ἡ ἱστορία τῆς γιαγιᾶς γιά τούς Καλικατζάρους. Οἱ παλιότεροι θά τή γνωρίζουν καλά. Ὡστόσο, καλό θά ἦταν νά τήν ἐπαναφέρουμε στή μνήμη μας, ἔτσι ὥστε νά κατανοήσουμε τό τί συμβαίνει σήμερα γύρω μας μέ τούς ἐπώνυμους πλέον Καλικάτζαρους πού ἐπιχειρώντας νά πριονίσουν τό δέντρο τῆς ζωῆς μᾶς ταλαιπωροῦν μέ τεχνικές κρίσεις, ἐνῶ ἐπιχειροῦν πλέον ἀπροκάλυπτα νά μᾶς ἐπιβάλλουν ἐτσιθελικά νέους τρόπους ζωῆς χωρίς ἀξίες καί ἰδανικά.

Οἱ Καλικάτζαροι λοιπόν σύμφωνα μέ τήν διήγηση ζοῦσαν στό σκοτάδι, μέσα στά ἔγκατα τῆς γῆς. Κατοικοῦσαν κοντά στίς ρίζες τοῦ δέντρου τῆς ζωῆς, πού στήριζε ὁλόκληρη τή γῆ. Ἦταν στήν ὄψη μαῦροι-σκοτεινοί. Σύμφωνα μέ τήν παράδοση κρατοῦσαν ἕνα πριόνι. Τό χρησιμοποιοῦσαν γιά νά κόψουν τό δέντρο τῆς ζωῆς καί νά ἐπιφέρουν τόν θάνατο, τήν καταστροφή καί τόν ὄλεθρο στόν πλανήτη.

Λίγο πρίν ἀλλάξει τό ἔτος, βλέποντας πώς σχεδόν τό ἔργο τούς ὁλοκληρωνόταν ἀνέβαιναν στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς. Λόγω τοῦ ὅτι ζοῦσαν ὅμως στό σκοτάδι ἐκτυφλώνονταν ἀπό τή θέα τοῦ φωτός... Γι’ αὐτό συνήθιζαν νά ἀγκιστρώνονταν πάνω στούς ἀνθρώπους. Ἐπέλεγαν ἐκείνους πού παραβίαζα...

Εἶναι ἡλίου φαεινότερο ὅτι ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων ἐξαρτᾶ τήν εὐτυχία ἀπό τήν οἰκονομική κατάσταση! Ἔτσι λογίζεται εὐτυχισμένος ὁ οἰκονομικά εὐκατάστατος... Ὡστόσο, ἄν ρίξει κανείς μία ματιά στήν κοινωνία εὔκολα μπορεῖ νά διαπιστώσει ὅτι ἡ οἰκονομική ἄνεση δέν φέρνει τελικά τήν εὐτυχία, ὅπως πολλοί νομίζουν! Ἡ ἀπορία ὡστόσο, πού γεννᾶται εἶναι γιατί οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἐνῶ μποροῦν νά διακρίνουν ὅτι τό ἄφθονο χρῆμα μόνο προβλήματα δημιουργεῖ συνεχίζουν νά ζοῦν μ’ αὐτή τήν ψευδαίσθηση! Μάλιστα οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν ὀνειρεύονται νά ἀποκτήσουν τόν εὔκολο, δηλαδή τόν χωρίς κόπο, πλοῦτο. Καί γι’ αὐτό κάνουν οὐρές ἔξω ἀπό τά καταστήματα τυχερῶν παιχνιδιῶν γιά νά ρίξουν δελτία τοῦ Τζόκερ ἤ νά στοιχηματίζουν καί νά γίνουν οἱ νικητές τοῦ τζάκ -πότ τοῦ στημένου χοροῦ τῶν ἑκατομμυρίων... 

Δυστυχῶς ἡ δαιμονική αὐτή ψευδαίσθηση καλλιεργεῖται συστηματικά ἀπό τούς κάθε λογῆς αὐτόκλητους σωτῆρες, οἱ ὁποῖοι τάζουν λαγούς μέ πετραχήλια, χρησιμοποιοῦν τό ψεῦδος ἀσύστολα, ἐνδύονται συνειδητά τήν ὑποκρισία... Καί μέ τό «λουκουμάκι» τοῦ πλουτισμοῦ, πού κρεμοῦν μπροστά στούς πολίτες -θύματά τους, τούς κάνουν νά λειτουργοῦν σάν τά χάμστερ (εἶδος ποντικιῶν) στό ἀντίστοιχο πείραμα... γιά νά ἐξυπηρετοῦν τά προσωπικά τους συμφέροντα ἀλλά καί τίς κάθε λογῆς σκοπιμότητες τῶν ἀφεντικῶν τους, δηλαδή τῶν ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας. Ἔτσι, ὁδηγοῦν τούς λαούς τους σέ μία εἰκονική εὐδαιμονία πίσω ἀπό τήν ὁποία κρύβεται ἡ δυστυχία, ἡ ἀπελπισία, ἡ ἀνασφάλεια, ὁ φόβος... Τά συναισθήματα αὐτά εἶναι τά ἴδια καί σέ πλουσίους καί σέ φτωχούς. Θά ὑποστήριζα μάλιστα ὅτι πιό ἔντονα εἶναι στούς πλουσίους, οἱ ὁποῖοι προσλαμβάνουν φρουρά προστασίας, τοποθετοῦν συστήματα ἀσφαλείας, θωρακίζουν τά αὐτοκίνητά τους, φοβοῦνται ἀκόμη καί τή σκιά τους κ.ο.κ...

Τι θα μας προσφέρει η γενναιόδωρη και ευφορότατη γη της Αμφιπόλεως, «αι Αθήναι της Μακεδονίας», όπως προσφυώς ονομάστηκαν κατά την αρχαιότητα;

Ολίγα γλωσσοϊστορικά. Προ της αθηναϊκής κυριαρχίας (437π.Χ.) η πόλη ονομαζόταν Εννέα Οδοί. (Να μας εξηγήσουν οι Σκοπιανοί απατεώνες και σφετεριστές πώς είναι δυνατόν, οι αρχαίοι Μακεδόνες, να βαφτίζουν τις πόλεις τους με ελληνικά ονόματα;). Οι Αθηναίοι την μετονόμασαν σε Αμφίπολη, διότι έκειτο μεταξύ θάλασσας και ποταμού. Του Αιγαίου και του Στρυμόνα. Το 424π.Χ. την κατέλαβαν οι Σπαρτιάτες. Για την απώλειά της, την οποία θρήνησαν οι Αθηναίοι, τιμωρήθηκε με εξορία ο Θουκυδίδης. Μάλιστα τα πρώτα έτη της εξορίας του τα πέρασε στην Αμφίπολη, συγγράφων το αριστούργημά του. Το 357π.Χ., ο Φίλιππος κατέστησε εκ νέου την Αμφίπολη μακεδονική πόλη. (Χωρίς να αλλάξει το όνομα ή να επαναφέρει το αρχαίο, εμφύλιες διαμάχες ήταν εξάλλου). Από την Αμφίπολη όρμησε ο Μέγας Αλέξανδρος προς κατάκτηση του κόσμου και σ’ αυτήν εγκαθίδρυσε την έδρα του ο Ρωμαίος στρατηγός Αιμίλιος Παύλος και την έθεσε πρωτεύουσα του μακεδονικού θέματος. Όπως δε συνέβη με πολλές κατείδωλες πόλεις του αρχαίου κόσμου, με την πάροδο του χρόνου, ξεθωριάζουν τα χνάρια της, διότι «βγήκαμ’ εμείς ελληνικός καινούργιος κόσμος, μέγας» (Καβάφης), η χριστιανική οικουμένη. Και τώρα, παραπέμποντας και πάλι στον αλεξανδρινό, «απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία/την νικηφόρα την περίλαμπρη/την περιλάλητη, την δοξασμένη/ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμμιά/την απαράμιλλη» (στα 200π.Χ.) αναμένουμε «να βγεί» ο Μέγας της ιστορίας στρατηλάτης, Αλέξανδρος ο Μακεδών.

Μακάρι και θα καμαρώσουμε κι ας είναι και ο υιός του και η εκπάγλου καλλονής Ρωξάνη.

Ο «Στύλος Ορθοδοξίας» και το ΑΚΤΕ εκτύπωσαν και έθεσαν σε κυκλοφορία τους βίους του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Κωνσταντίνου. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη προσεγμένη έκδοση που περιλαμβάνει αναλυτικά τη ζωή και την πορεία των δύο Αγίων, μέσα υπό το πρίσμα της εποχής που έζησαν. Επίσης για πρώτη φορά δημοσιεύεται και ο βίος σε ποίημα. Τέλος στην ειδική αυτή έκδοση περιλαμβάνονται και οι παρακλήσεις των Αγίων αντίστοιχα έτσι ώστε το βιβλίο να αποκτά και λειτουργική αξία. Μέσα στο πλαίσιο της ορθόδοξης κατήχησης και της λειτουργικής αναγέννησης βρίσκονται στο στάδιο της προετοιμασίας οι βίοι των Αγίων Δημητρίου του Μυροβλύτη, Νικολάου Επισκόπου Μύρων, Αγίας Παρασκευής και Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Το κόστος ανέρχεται σε 0,5 ευρώ ανά τεύχος, δηλαδή μόλις με 50 ευρώ τα 100 τεύχη. Χαρίστε στους φίλους σας και στους γνωστούς τους βίους των Αγίων μας, κάντε γνωστή τη βιοτή των ηρώων της Ορθόδοξης Εκκλησίας.