ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,

Ἡ ἀπὸ πολλῶν ἤδη δεκαετιῶν προετοιμαζόμενη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συνῆλθε καὶ ἐπεράτωσε τὶς ἐργασίες της στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης ἀπὸ 19-26 Ἰουνίου τοῦ τρέχοντος ἔτους.

Μολονότι βασικὴ ἐπιδίωξη τῆς «Συνόδου», κατὰ τοὺς ὀργανωτές της, ἦταν ἡ ἐνίσχυση καὶ ἡ φανέρωση τῆς ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων, δυστυχῶς κατορθώθηκε τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο, ἡ διαίρεση καὶ ἡ διάσπαση, καὶ σὲ ἐπίπεδο ἡγεσίας καὶ στὸ χῶρο τοῦ πληρώματος τῶν πιστῶν.

Ἡ «Σύνοδος» καταστρέφει τὴν ἑνότητα καὶ προκαλεῖ διαιρέσεις

Ἀπὸ τὶς δεκατέσσαρες (14) αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες ἀπουσίαζαν οἱ τέσσαρες (4), δηλαδὴ οἱ ἐκκλησίες Ἀντιοχείας, Ρωσίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, καὶ μαζὶ μὲ αὐτὲς ἀπουσίαζε βέβαια καὶ τὸ ποίμνιο ποὺ ἐκπροσωποῦν, μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ ἥμισυ τοῦ συνόλου τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν. Ἡ ἀπουσία τους δὲν ὀφειλόταν σὲ λόγους ἀνάγκης, λόγῳ δυσμενῶν συνθηκῶν στὶς περιοχές τους, πολεμικῶν συγκρούσεων, φυσικῶν καταστροφῶν, ἐπιδημιῶν κ.τ.λ., ἀλλὰ στὴν φανερὴ καὶ ἐκφρασθεῖσα διαφωνία τους γιὰ τὸν κανονισμὸ λειτουργίας τῆς «Συνόδου» καὶ γιὰ πολλὲς ἀντιπατερικὲς καὶ ἀντορθόδοξες θέσεις τῶν κειμένων ποὺ εἶχαν προετοιμασθῆ. Ἐζήτησαν ἁρμοδίως τὴν ἀναβολὴ τῆς «Συνόδου», ὥστε νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἀποφασισθεῖσα ὡς ἀπαραίτητος ὅρος τῆς συγκλήσεως ὁμοφωνία, καὶ νὰ διαφυλαχθεῖ ἡ ἑνότης, ἀλλὰ τὸ αἴτημά τους προσέκρουσε «εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων», ἀνοικτά, φαίνεται, σὲ ἄλλες φωνὲς ποὺ ἐπιθυμοῦν τὴν διαίρεση τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τὴν διάβρωση τῆς δογματικῆς τους αὐτοσυνειδησίας.

Ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν ἐπισκόπων τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας ἀπουσίαζαν οἱ περισσότεροι, διότι κατὰ μοναδικὴ πρωτοτυπία στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ προφανῆ ἀντικανονικότητα ἔγινε ἐπιλογή, μὲ διαβλητὰ κριτήρια, μικροῦ ποσοστοῦ ἐπισκόπων, μὲ καταστρατήγηση καὶ περιφρόνηση τῆς ἰσότητος τῶν ἐχόντων τὴν ἀρχιερωσύνη, προγραμματισμένη καὶ σκόπιμη διαίρεση τοῦ σώματος τῶν ἐπισκόπων καὶ ἀποκλεισμό, διὰ τοῦ ἀποκλεισμοῦ τῶν ἐπισκόπων, τῶν προβληματισμῶν, τῶν ἀγωνιῶν, τῶν ἐρωτημάτων, τῶν σκέψεων καὶ προτάσεων τοῦ ποιμνίου.

Καὶ τὸ χειρότερο, πρωτοφανέστερο καὶ πλέον ἀπαράδεκτο· δὲν διαφυ­λάχθηκε ἡ ἑνότης καὶ ἡ ἰσότης οὔτε καὶ αὐτῶν τῶν ἐπισκόπων ποὺ ἔλαβαν μέρος στήν «Σύνοδο», ἀφοῦ τοὺς ἀφαιρέθηκε ἡ δυνατότης νὰ ψη­φίζουν. Ἔπαυσε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν συνοδικὴ ἱστορία καὶ στὴν κανονικὴ παράδοση νὰ ἰσχύει ἡ ἰσότιμη καὶ ἰσόκυρη συμμετοχὴ ὅλων τῶν ἐπισκόπων. Ἐψήφισαν...

Μπορεῖ τά ἑκάστοτε μυστικά ἤ φανερά εὐρωπαϊκά κονδύλια μέσω τῶν ΜΚΟ ἤ τῶν ΕΣΠΑ νά θαμπώνουν καί ἐνίοτε νά λειτουργοῦν ἐκτυφλωτικά γιά πολλούς Ἀρχιερεῖς, λάτρεις τῶν Μ.Κ.Ο., ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἐκλείπουν καί τά ἀπαραίτητα –ἀναγκαῖα κολλύρια πού θά ἐπανέφεραν τήν ὅραση στά ὀρθόδοξα ἁγιοπνευματικά ἐπίπεδα. Θά μποροῦσαν μάλιστα νά δράσουν κατά τῆς οἱανδήποτε ἰδιοτελοῦς ἐπισκοπικῆς συμπεριφορᾶς τουλάχιστον ἄν ὄχι νά τήν ἐξουδετερώσουν νά τήν καταστείλουν.

Ποιός εἶναι δυνατόν ὅμως νά διώξει αὐτά τά μαῦρα σύννεφα πού συσσωρεύτηκαν πάνω ἀπό τήν χώρα; Μήπως οἱ ἀντιδρῶντες πολιτικοί καί λοιπές ἐπιφανεῖς κοσμικές προσωπικότητες πού ἀντέδρασαν γιά τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν κινούμενοι ἀπό ἰδιοτελεῖς κυρίως ἐπιδιώξεις ψηφοθηρίας κι ἄλλων τινῶν ἐνόψει τῶν ἀνυπέρβλητων δυσκολιῶν πού θά ὁδηγήσουν de facto πολύ σύντομα σέ νέες ἐκλογές τήν πάλαι ποτέ ἔνδοξη πατρίδα μας; Αὐτοί γιά τό μόνο πού νοιάζονται εἶναι τό πῶς θά συνεχίσουν νά γλείφουν τό δακτυλάκι τους ἀπό τό «μέλι» τοῦ δημοσίου κορβανά καί τίποτε, μά τίποτε περισσότερο.

Στό κέντρο τῆς ἐπικαιρότητας βρέθηκε καί πάλι τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν καί οἱ ριζικές ἀλλαγές πρός την κατεύθυνση τῆς μετατροπῆς του σέ μάθημα θρησκειολογίας πού προωθεῖ ὁ εὔσωμος ὑπουργός Παιδείας Ν. Φίλης. Ἀρχηγοί κομμάτων, μητροπολίτες καί πλειάδα ἄλλων Ἑλλήνων ἐπιφανῶν πολιτῶν ἀκόμη καί ὑπουργοί ἀλλά καί ὁ μέχρι πρότινος ἀμίλητος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος μέ δηλώσεις τους «στόλισαν» τόν ἡμιμαθῆ εὔσωμο καί συνάμα προκλητικό ὑπουργό ἐπιχειρώντας νά τόν ἐπαναφέρουν στή θέση του. Ὁ ἴδιος ὑποστηρίζει μέ τή σειρά τῶν ἀνόητων, ἀνιστόρητων καί βλακωδῶν ἐπιζήμιων ἐθνικά στήν κυριολεξία θέσεων καί ἀπόψεων πού κάθε φορά ξεστομίζει καί ὑποστηρίζει ὅτι ἔχει τήν πλήρη κάλυψη τοῦ ἄθεου πρωθυπουργοῦ!!!

Τί συμβαίνει; Λέτε ξαφνικά νά ξύπνησαν ὅλοι οἱ ἀνωτέρω ἀπό τό βαθύ λήθαργο τῶν τελευταίων δεκαετιῶν καί νά νοιάζονται πλέον σθεναρῶς  γιά τήν πνευματική πρόοδο τῶν παιδιῶν μας; Λέτε νά ἐνεργοποιήθηκαν οἱ μηχανισμοί ἐλέγχου τῆς συνειδήσεώς τους καί νά διέκριναν τόν κίνδυνο πού ἐλλοχεύει ἀπό τήν ἐκμάθηση τῶν ἀμιγῶς δαιμονικῶν διδασκαλιῶν τῶν ὑπολοίπων θρησκειῶν, δοξασιῶν καί τῶν κάθε λογῆς αἱρετικῶν καί διαβρωτικά λειτουργούντων παραθρησκευτικῶν παραφυάδων; Λέτε νά συνειδητοποίησαν τί εἴδους πρόοδο εἶχαν στή ζωή τους ὅσοι ἀκολούθησαν τόν Βούδα, τόν παιδεραστή Μωάμεθ κι ὅλους αὐτούς τούς περίεργους πολυδιαφημιζόμενους ὄψιμους «δημιουργούς» τῶν νεοεποχίτικων θρησκειῶν; Λέτε νά διέκριναν τήν πνευματική κατρακύλα τοῦ τόπου καί νά ἀντιδροῦν πλέον μέ ἀνιδιοτέλεια; Μακάρι νά εἶναι ἔτσι κι νά ἄρχισε ἡ πνευματική ἐλίτ τῆς κοινωνίας καί τῆς ἐξουσίας νά βάζει φρένο στό ξέφρενο κατήφορο πού ἀπό πάσης ἀπόψεως ὁδεύει ἡ χώρα μας.

Εἰδικοί ἀπεσταλμένοι κληρικοί ἀλλά και λαϊκοί ἐπισκέπτονται τίς «ἐπίφοβες» Ἱερές Μονές καί βολιδοσκοποῦν τήν ἀδελφότητα... Ἐμμέσως μάλιστα ὑπενθυμίζουν τήν καθαίρεση τοῦν ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ξηροποτάμου καί δύο ἄλλων μοναχῶν  πρίν ἀπό χρόνια ὅταν ἦρθε σέ εὐθεία ἀντίθεση μέ τό Φανάρι!   

 Προσπαθώντας νά ἀποφύγει τά χειρότερα πού ἐκ τῶν πραγμάτων ἔρχονται ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ξεκίνησε ἕνα πογκρόμ διώξεων Ἁγιορειτῶν μοναχῶν πού ἀντιδροῦν σθεναρά στά οἰκουμενιστικά-αἱρετικά σχέδιά του. Τήν ἴδια στιγμή πολλές Ἁγιορείτικες Μονές, οἱ ὁποῖες εἶχαν πρωτοστατήσει στή σύγκληση Διπλῆς Σύναξης καί στήν ἀποστολή τῆς ἐπιστολῆς πού κατέγραφε τίς θέσεις τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων ἔναντι τῶν κειμένων τῆς ψευτοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου ἐξετάζουν τήν περαιτέρω στάση τους καί τό ἐνδεχόμενο διακοπῆς τοῦ μνημόσυνου τοῦ Πατριάρχη. Κι αὐτό γιατί οἱ προσεκτικές πατερικά καί θεολογικά τεκμηριωμένες ἐπισημάνσεις τους ἀγνοήθηκαν παντελῶς. Ἡ Ἱερά Ἐπιστασία ἐξάλλου δέχεται πιέσεις ἀπό διαρκῶς αὐξανόμενη ὁμάδα Ἁγιορειτῶν μοναχῶν νά ἀσχοληθεῖ μέ τό καυτό ζήτημα τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου καί νά προχωρήσει σέ Διπλή Σύναξη τῶν ἡγουμένων τῶν 20 μονῶν, ἡ ὁποία θά κρίνει τό θέμα τῆς διακοπῆς τῆς μνημόνευσης, ὅπως εἶχε ἀκριβῶς γίνει ἐπί πατριαρχίας τῶν δύο προκατόχων τοῦ Βαρθολομαίου. Τήν ἴδια στιγμή ἐκδιώκονται καί τιμωροῦνται μοναχοί ἀπό κελιά τῆς Μονῆς Χιλανδαρίου καί τῆς Μεγίστης Λαύρας.

Ἤδη πλησιάζουν τίς τρεῖς ἑκατοντάδες οἱ Ἁγιορεῖτες μοναχοί πού διέκοψαν τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη καί ἀπροκάλυπτα τόν ἐκλαμβάνουν πλέον ὡς αἱρετικό...

Σχεδόν ἕξι δισεκατομμύρια δίνουμε κάθε χρόνο για εἰσαγωγές ἀγροτικῶν προϊόντων.  Ὡς πότε λοιπόν θά συνεχισθεῖ αὐτή ἡ κατρακύλα; Γιατί οἱ πολιτικοί ταγοί ἀνέχονται αὐτήν τήν κατάσταση; Μήπως μέσα ἀπό ἐμπορικές διακρατικές συμφωνίες πλουτίζουν ἀπό «νόμιμες» μίζες;

Πρίν τήν εἴσοδό μας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἡ Ἑλλάδα κάλυπτε σέ ποσοστό 70% τίς ἀνάγκες της σέ ἀγροτικά προϊόντα. Μετά ἀπό 35 σχεδόν χρόνια συμμετοχῆς στήν ΕΕ ἡ χώρα μας βάσει τῶν στατιστικῶν στοιχείων δέν εἶναι ἱκανή νά θρέψει τούς πολίτες της μέ δικά της ἀγροτικά προϊόντα. Σέ ἀντίθεση Γαλλία, Γερμανία, Πολωνία, Ὀλλανδία ἔχουν αὐξήσει κατά πολύ τήν παραγωγή ἀγροτικῶν προϊόντων, ὅπως λ. χ. ἡ Γερμανία βάσει στατιστικῶν στοιχείων ἔχει αὔξηση στά σιτηρά σέ ποσοστό πού ἀγγίζει τό 45%, γεγονός πού τῆς παρέχει τήν δυνατότητα ὄχι μόνο νά εἶναι αὐτάρκης ἀλλά νά ἐξάγει κιόλας. Τό 2012 πληρώσαμε ὡς χώρα γιά εἰσαγωγές ἀγροτικῶν προϊόντων ποσό τῆς τάξεως τῶν 5,7 δισεκατομμυρίων εὐρώ ἐνῶ τό 2011 πληρώσαμε 5,96 δισεκατομμύρια εὐρώ. Κι αὐτό ἐν μέσω οἰκονομικῆς κρίσης... Τί συμβαίνει λοιπόν στήν χώρα μας; Ποιός εὐθύνεται γιά τήν παρακμή πού ὁδήγησε στήν ἀδυναμία τῆς Ἑλλάδας νά καλύψει τίς ἀνάγκες της σέ ἀγροτικά προϊόντα; Θά συνεχίσουμε νά διολισθαίνουμε καί νά ἑξαρτιόμαστε ἀπό τούς ἄλλους; Κι ἄν συμβεῖ λ. χ. ἕνα παγκόσμιο κράχ στήν οἰκονομία οἱ Ἕλληνες θά εἶναι καταδικασμένοι στήν πείνα; Γιατί δέν ἀλλάζουν οἱ πολιτικές σέ ὅτι ἀφορᾶ τήν αὔξηση στήν πρωτογενῆ ἀγροτική παραγωγή;  

Ἄν καί ἡ Ἑλλάδα καλύπτεται σέ μεγάλο μέρος ἀπό θάλασσα εἰσάγουμε ψάρια! Ἐάν καί οἱ πεδιάδες μας καί τά χωράφια μας ἔχουν τή δυνατότητα νά καλύψουν τίς ἀνάγκες γιά σιτάρι εἰσάγουμε μαλακό σιτάρι! Ἄν καί τό κλίμα εὐνοεῖ τήν αὔξηση παραγωγῆς γαλακτοκομικῶν προϊόντων εἰσάγουμε τό 50% γάλα πού ἐτησίως καταναλώνουμε. Ἄν καί μποροῦμε νά καλύψουμε τίς ἀνάγκες μας σέ κρέας (βοδινό, χοιρινό) εἰσάγουμε κρέας ἀπό Γερμανία, Ὀλλανδία, Γαλλία. Ἀκόμη καί κοτόπουλα καί αὐγά καί ὄσπρια εἰσάγουμε 

Ὅταν πίσω ἀπό ὅλα τά πρόσωπα καί τά πράγματα δέν βλέπεις τόν Θεό, γίνονται ὅλα εἴδωλα, θεοποιοῦνται, λατρεύονται, προσκολλᾶσαι μανιακά σέ αὐτά καί στό τέλος σέ πληγώνουν, σέ παγώνουν, σέ πλακώνουν. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει σχετικά: «πᾶν ὅ,τι ἐάν ποιῆτε, ἐκ ψυχῆς ἐργάζεσθε, ὡς τῷ Κυρίῳ καί οὐκ ἀνθρώποις» (Κολ. γ΄ 23). Ὁ Θεός δέν λυπᾶται νά γκρεμίσει τά εἴδωλα, ὅσο μεγάλα κι ἄν εἶναι, ὅσο ἱερά –πού ὅμως ἀποϊεροποιοῦνται ἀπό τήν κακή χρήση τους. Ὅπως τότε, πού ἰσοπέδωσε τό ναό τοῦ Σολωμόντα, ὁ ὁποῖος εἶχε καταστεῖ «οἶκος ἐμπορίου καί σπήλαιο ληστῶν». Ἱεροί χῶροι ἀποπνέουν ἁγιότητα καί ὅταν τή χάσουν καί ἀλλοιωθοῦν ὑπόκεινται στούς «νόμους» τῆς φθορᾶς. Ὅμως ἡ ἁγιότητα εἶναι ἄφθαρτη, ἁγιοπνευματική κατάσταση, νικᾶ τό χρόνο, καί ἔτσι βλέπουμε ἁγιασμένα μοναστήρια, ταπεινές ἀσκητικές σπηλιές, ὅπου χαριτώθηκαν μέσα σέ αὐτά μοναχοί ἐξαϋλωμένοι, νά ξεπερνοῦν τή φθορά τοῦ χρόνου, ὅπως ἐκεῖνο τό ταπεινό ἐκκλησάκι, ἡ Ἁγία Θεοδώρα Βάστας, στήν Ἀρκαδία τῆς Πελοποννήσου, τό ὁποῖο στέκει γιά αἰῶνες ἀναλλοίωτο, ἐνῶ στή μικρή σκεπή του ὀρθώνονται ἀγέρωχα δεκαεπτά θεόρατα δέντρα. Θαῦμα ἀληθινό τῆς δημιουργίας. «Ὅπου γάρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις», καί ὄντως, γιά νά θυμίζει τό ἅγιο μαρτύριο τῆς ἁγίας.

Ἀντίθετα, μεγάλα παλάτια καί ἀνάκτορα βασιλέων ἀνά τόν κόσμο καί πολύ μεγάλων πολιτισμῶν σωριάστηκαν καί χάθηκαν. Ἔτσι ἡ Ἁγία Σοφία σκανδαλωδῶς μένει γιά νά κηρύττει, μέσα ἀπό τά πανέμορφα ψηφιδωτά της, Χριστό καί Ὀρθοδοξία στήν καρδιά τῆς Κωνσταντινούπολης, ἐνῶ τά αὐτοκρατορικά της ἀνάκτορα καί ὁ ἱππόδρομος χάθηκαν ὁλικά. Καί στή Ρώμη τό Κολοσσαῖο, ποτισμένο ἀπό τά αἵματα τῶν ἁγίων καί ἡρώων τῆς πίστεως, στέκει νά μαρτυρεῖ ἁγιότητα, ἐνῶ οἱ ρωμαϊκές αὐλές καί τά χλιδάτα σαλόνια τῶν παρανοϊκῶν αὐτοκρατόρων, κεῖνται χαμένα κάτω ἀπό τό χῶμα, ἀνύπαρκτα πλέον μετά ἀπό τόσους αἰῶνες.

Ὁ ἠθικός νόμος πού ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο. Ὁ νόμος τῆς ἀγάπης. Ὁ μόνος ἀήττητος σύμμαχος. Αὐτός πού δίνει ζωή σέ ὅλη τή δημιουργία, 

 Μία νέα μεγάλη προσφορά μέ τό ΣΤΥΛΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ πού κυκλοφορεῖ:

ü «Θεϊκές Παρεμβάσεις». Μία κατάθεση ψυχῆς τοῦ Γιάννη Ἀραμπατζῆ. Ἕνα βιβλίο χρήσιμο γιά κάθε χριστιανικό σπίτι.

Ἀποσπάσματα ἀπό τό πολύτιμο αὐτό βιβλίο

 Μέ τά λόγια ἤμουνα τοῦ Θεοῦ, καί στήν πράξη τοῦ σατανᾶ.

Μόνος εἶναι αὐτός πού δέν νιώθει τή συντροφιά τοῦ Θεοῦ.  Ἀφοῦ ὑπάρχει Θεός, δέν ὑπάρχει μοναξιά. 

Στήν ἀνατολή τῆς ζωῆς μου, ζήλευα αὐτούς πού τό μυαλό τους ἦταν στό πῶς θ’ ἀποκτήσουν χρήματα.  Σήμερα, στή δύση τῆς ἐπίγειας ζωῆς μου, αὐτούς πού ζήλευα τούς λυπᾶμαι.

Ὅσο πιό κοντά στό Θεό κατάφερε νά φτάσει κάποιος, τόσο πιό πετυχημένος εἶναι

Τί εἶναι τά γεράματα;  Εἶναι μία εὐχή πού, ὅταν ἐκπληρώνεται, γίνεται κατάρα.  Καί ἐξηγῶ: Ὅλοι μας εὐχόμαστε στούς νέους νά ζήσουν καί νά γεράσουν.  Ὅταν ὅμως ἔρθουν τά γεράματα, νοσταλγοῦμε τά νιάτα μας.  Ὅλοι βρίζουν τά γεράματα.  Κι ὅταν λέω ὅλοι, ἐννοῶ ὅλοι οἱ γέροι.  Γιατί;  Τά γεράματα εἶναι δῶρο∙ ὅταν γεράσεις, εἶναι σάν νά ἔχεις ἀνέβει στήν ὑψηλότερη κορυφή καί ἀπό ἐκεῖ ἀγναντεύεις ὁλοκάθαρα τή ζωή πού πέρασε.  Ἔτσι μπορεῖς νά διακρίνεις καί τά καλά, ἀλλά καί τά κακά.  Ὅλα τά λάθη σου τά βλέπεις ὅπως δέν τά εἶδες ποτέ πρίν.  Αὐτό τί εἶναι;  Αὐτό εἶναι μία εὐκαιρία νά σκύψεις τό κεφάλι μπροστά στό Θεό καί νά ζητήσεις συγχώρεση.  Εὐκαιρία –ἡ τελευταία– γιά τό γέρο νά ζητήσει ἄφεση ἁμαρτιῶν, διότι ἕνεκα τῆς ἡλικίας του δέν μπορεῖ νά «δραπετεύσει» ἀπ’ τήν κατάστασή του, καί ἀπ’ τήν ἄλλη τόν φλερτάρει ὁ θάνατος.  Κατάληξη: Μεγάλο σχολεῖο ἡ Τρίτη ἡλικία∙ σχολεῖο μέ σοφούς δασκάλους∙ καί πρῶτος καί σοφότερος ὁ θάνατος.  Αὐτός κι ἄν εἶναι δάσκαλος.  Ἀπ’ αὐτόν μαθαίνεις τή ματαιότητα τῆς ζωῆς πού ἔζησες καί αὐτός σοῦ ἀνοίγει τήν πόρτα γιά τή ζωή πού ἀξίζει τόν κόπο νά τήν ἐπισκεφθεῖς.  Διότι, ὅπως εἶπα πολλές φορές, ζωή δέν εἶναι αὐτό πού περνᾶμε τώρα.  Εἶναι ὁ προθάλαμος τῆς ζωῆς.  Ζωή εἶναι μόνο ἡ μετά θάνατον.  Αὐτό πού ζοῦμε τώρα εἶναι μία δοκιμασία!

Ὅταν πεθαίνει κάποιος νέος, ὅλοι λένε: «Κρῖμα τό παλληκάρι, δέν ἔζησε τή ζωή του».  Αὐτοί πού τό λένε αὐτό, ὅταν γεράσουν, δέν λένε: «Ἤμουνα τυχερός πού κατάφερα καί γέρασα».  Ἀπ’ τό πρωί ὥς τό βράδυ καταριῶνται τά γηρατειά.  Δέν ξέρουμε τί θέλουμε!  Καί ἐδῶ πού τά λέμε, αὐτός πού χάνεται νέος μπορεῖ νά χάνει μερικές χαρές.  Ἔχετε σκεφτεῖ ὅμως πόσες λύπες καί πόσα βάσανα καί πόσες φουρτοῦνες καί κακουχίες γλυτώνει;  

 Στό Πατριαρχεῖο «ἀπολογοῦνται», «τιμωροῦν», καί «ἐκβιάζουν» προκειμένου νά μαζέψουν τά «ἀσυμμάζευτα» πού προκάλεσε ἡ ψευτοσύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου

Μεγάλη ἀνησυχία σέ βαθμό ἀπόγνωσης ἐπικρατεῖ στούς κόλπους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μετά τά «μεθεόρτια» τῆς ψευτο-συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου ἀλλά καί τά ραγδαῖα γεγονότα πού ἐξελίσσονται στήν Τουρκία ἔπειτα ἀπό τό ἀποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα πού ὁδηγεῖ στήν ψύχρανση τῶν σχέσεων Ἄγκυρας καί Οὐάσιγκτον. Ἡ ἀνησυχία αὐτή προκαλεῖ περαιτέρω τριγμούς στό Φανάρι καί τό ὁδηγεῖ σέ μία σειρά πράξεων καί ἀποφάσεων λίαν ἐπιπόλαιων πού βραχυπρόθεσμα ἀλλά καί μακροπρόθεσμα ἀναμένεται νά τό ἐκθέσουν καί νά μειώσουν τό κύρος του πανορθοδόξως...

Σύμφωνα μέ καλά ἐνημερωμένες πηγές οἱ «χρηματοδότες» τοῦ ἐγχειρήματος τῆς ψευτο-συνόδου πέραν τοῦ Ἀτλαντικοῦ παρουσιάζονται πολύ δυσαρεστημένοι καταλογίζοντας εὐθύνες στόν ἴδιο τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Περίμεναν περισσότερα φαίνεται ἀπό τήν διχαστική καί διαβρωτικά λειτουργοῦσα στήν πράξη γιά τό χριστεπώνυμο ποίμνιο ψευτο-Σύνοδο! Ἤθελαν λ. χ. τουλάχιστον τή ρωσική Ἐκκλησία παροῦσα γιά νά νομιμοποιήσουν τό ἀνοσιούργημα τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὑπῆρχαν ἀπό ὅτι διαπιστώνονται πολιτικοί καί γεωπολιτικοί λόγοι πού συνδέονταν μέ τό ἀποτέλεσμα τῆς Συνόδου καί κυρίως μέ τήν προσδοκοῦσα ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος αὐτοῦ ἐνδυνάμωση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Μέσα στό πλαίσιο αὐτό ἐξηγοῦνται οἱ πρωτοφανεῖς ἀποκαλυπτικές δηλώσεις τοῦ Ρώσου ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν Σεργκέι Λαβρώφ ὅτι «οἱ διαφορές προκλήθηκαν ἀπό μία προσπάθεια ἀπό τό ἐξωτερικό νά προκληθεῖ διαίρεση στόν Ὀρθόδοξο κόσμο» Καί πρόσθεσε: «Ἀρκετές ἐκκλησίες, συμπεριλαμβανομένης τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, δέν συμμετεῖχαν διότι τά τελικά ἔγγραφα δέν ἔχουν ἐγκριθεῖ. Ὁ πραγματικός λόγος εἶναι 

Επειδή κατά καιρούς σχολιάζεται από μερικούς αδελφούς ορθοδόξους χριστιανούς η λέξη γεροντισμός, θέλοντας να μας δείξουν πως αυτοί που αναζητούν γέροντες προχωρημένους στην αρετή με χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, υπερβάλλουν κατά τη γνώμη τους. Διότι ισχυρίζονται, πως αρκεί ο πνευματικός πατέρας που έχει ο καθένας για να καλύψει τις πνευματικές του ανάγκες. Όμως ανάγκη είναι να ξεκαθαρίσουμε ποιος είναι ο ρόλος του Πνευματικού- εξομολόγου και ποιος ο ρόλος του χαρισματούχου Γέροντος.

Όμως, τι σημαίνει Γέροντας φωτισμένος από το Θεό και χαρισματούχος; Γέροντας φωτισμένος σημαίνει καθέδρα της διακρίσεως, σημαίνει φάρος φωτεινός στο πηχτό σκοτάδι, σημαίνει οδηγός των πλανεμένων, ρύστης των απελπισμένων, σημαίνει παρηγορητής των ψυχών και προπάντων μας υποδεικνύει τη σύντομη και απλανή οδό της σωτηρίας της ψυχής μας. Όλα αυτά και πολλά ακόμα ανεκτίμητα χαρίσματα του Θεού μας που έχει ένας χαρισματούχος είναι άκρως αναγκαία για την πνευματική πορεία του απλού ποιμνίου της Εκκλησίας του Χριστού. Αν –ο μη γένοιτο- λείψουν αυτοί οι χαρισματούχοι Γεροντάδες από το Σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τότε θα μιλάμε για φοβερό λιμό πνευματικό.

Όμως, ας δούμε πώς γίνεται κάποιος χαρισματούχος Γέροντας, δηλαδή όργανο του Παρακλήτου. Συνήθως αυτό το υπεράγαθο φαινόμενο του Αγίου Πνεύματος ευδοκιμεί στο Μοναχισμό. Και για να εκδηλωθεί σε μία ψυχή και να την καταστήσει στη συνέχεια όργανό Του, χρειάζονται ορισμένες προϋποθέσεις. Και ας αναφέρουμε μερικές από αυτές. Καταρχάς, πρέπει να ζει σε ορθόδοξο περιβάλλον μακριά από κάθε ίχνος πλάνης και αιρέσεως. Πρέπει για αρκετά χρόνια να είναι υποταγμένος, στον πνευματικό του πατέρα, στην κατά Θεόν υπακοή. Πρέπει να είναι υπερβολικά εύσπλαχνος, να έχει πάρει οριστικό διαζύγιο από τη φιλαυτία του, τη μητέρα όλων των παθών. Πρέπει να αντιλαμβάνεται συνεχώς το θέλημα του Θεού και να ζει μόνον για αυτό. Και προπάντων πρέπει να δώσει αίμα, για να λάβει Πνεύμα. Βλέπουμε τελικά, πως δεν είναι τόσο απλό και τόσο εύκολο να γίνει κανείς κάτοχος αυτής της μακαρίας καταστάσεως. Και μη νομίζουμε 

 Γράφει ὁ Διονύσης Μακρῆς

Ἀποτελεῖ ἄραγε ἐγγύηση γιά τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας ἡ γραπτή διαβεβαίωση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου ὅτι σέβεται τόν πατριαρχικό τόμο τοῦ 1928 μέ τόν ὁποῖο καθορίζεται τό καθεστώς διοίκησης τῶν Μητροπόλεων τῆς Βορείου Ἑλλάδας καί τοῦ Βορείου Αἰγαίου (Ν. Χωρῶν); Ἡ διαβεβαίωση αὐτή δίδει ἄραγε ὁριστικό τέλος στήν ἐνδόμυχη ἀλλά ὁλοφάνερη ἀπό πράξεις καί ἀποφάσεις ἐπιδίωξη ἀμφισβήτησης τοῦ πατριαρχικοῦ τόμου ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου; Λύνονται δηλαδή διά παντός τά προβλήματα πού προκαλοῦν ὀξύτητες καί ἔριδες στίς σχέσεις Κωνσταντινούπολης καί Ἀθήνας; Ἡ γραπτή αὐτή διαβεβαίωση δικαιολογεῖ τούς βεβιασμένους «πανηγυρισμούς» τῶν πρώτων ἡμερῶν τῶν ἐργασιῶν τῆς συναθροίσεως τοῦ Κολυμπαρίου ἐκ μέρους τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἱερωνύμου πού οὐσιαστικά ἀπέβλεπαν στόν ἐντυπωσιασμό τοῦ χριστεπώνυμου ποιμνίου;

Ἡ ταπεινή μας ἄποψη εἶναι κατηγορηματικά ὄχι. Κι αὐτό γιατί ἐκλαμβάνουμε τήν γραπτή αὐτή διαβεβαίωση σεβασμοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου ὡς ἕναν ἀκόμη φαναριώτικο ἑλιγμό. Ὡς μία κίνηση πού ἀποσκοποῦσε κυρίως στήν δημιουργία κατάλληλου κλίματος, ὥστε νά ἐπιτευχθοῦν οἱ μύχιες ἐπιδιώξεις καί προσδοκίες τοῦ Οἰκουμενικοῦ  Πατριαρχείου ἀπό τή Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου. Ἐπιδιώξεις πού εἶχαν νά κάνουν μέ τήν ἀναγνώριση τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν ὡς  Ἐκκλησίες, κάτι πού θά ἄνοιγε διάπλατα τόν δρόμο τοῦ οἰκουμενισμοῦ.  Ἄλλωστε ἀνάλογη διαβεβαίωση εἶχε δοθεῖ καί κατά τίς συνομιλίες πού εἶχαν γίνει τό 1998 στό πλαίσιο τότε  τῆς προσπάθειας προσέγγισης μέ τό Φανάρι τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χριστοδούλου. Ἀκολούθησαν ὡστόσο γεγονότα στήν συνέχεια πού ἀπέδειξαν εὐθαρσῶς ὅτι ἐκεῖνες  οἱ διαβεβαιώσεις σεβασμοῦ ἦταν ἁπλά λόγια του ἀέρα. Ταπεινή μας ἄποψη λοιπόν ἦταν...

Πρὶν ἀπὸ ἔξι περίπου χρόνια καὶ συγκεκριμένα τὸ Φεβρουάριο τοῦ 2009  ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ» παρουσιάσαμε στὸ ἀναγνωστικὸ κοινὸ μία σύγχρονη μορφὴ τῆς θείας τρέλας,  τῆς ἐν Χριστῷ σαλότητας, τὸν Τρελογιάννη. Ξεφυλλίζοντας τὶς σελίδες τῆς ζωῆς του ὁ κάθε ἀναγνώστης τοῦ βιβλίου μποροῦσε νὰ διακρίνει πτυχὲς τῆς προσωπικῆς ζωῆς του καὶ ἀσυναίσθητα νὰ προβεῖ σὲ συγκρίσεις περί τοῦ πῶς πορεύεται καὶ πῶς θὰ πρέπει νὰ πορεύεται ἀνεξαρτήτως τῶν δοκιμασιῶν ποὺ καλεῖται νὰ ἀντιμετωπίσει. Τὸ βιβλίο «ὁ Τρελογιάννης» μεταφρασμένο σήμερα σὲ ἑπτὰ γλῶσσες στὴν οὐσία δείχνει τὸ πῶς ἔπρεπε νὰ εἴμαστε ἔναντι τοῦ πλησίον μας καὶ ἔναντι τοῦ Θεοῦ καθὼς καὶ τὸ πῶς στὴν πραγματικότητα εἴμαστε...

Ὁ Μιλτιάδης Βιτάλης, νέος σχετικὰ συγγραφέας ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὸ διαρκὲς θαῦμα τῆς ἐν Χριστῷ βιωτῆς του ἀλλὰ καὶ τὸν καθημερινὸ καθοδηγητὴ του Ἅγιο Παΐσιο ἐπιχειρεῖ μὲ τὴν  ἐμπνευσμένη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πέννα του νὰ ἀφυπνίσει τὶς κοιμισμένες συνειδήσεις τῶν νεοελλήνων. Τὸ πρῶτο του βιβλίο ποὺ ἐπιγράφεται «ΝΑ ΓΙΑΤΙ» ἀποτελεῖ μία εἰλικρινή ὁμολογία πίστης στὸν τριαδικὸ καὶ μόνο ἀληθινὸ Θεό, στὴν ὁποία καταγράφεται ἀπὸ τὴ μία τὸ βδελυρὸ καὶ ἀνούσιο χθὲς τῆς προσωπικῆς του ζωῆς καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ θαῦμα τῆς μεταστροφῆς του στὸν Χριστό. Τὸ δεύτερο βιβλίο του ποὺ ἐπιγράφεται «Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΔΙΟΙΚΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» εἶναι καταπέλτης κατὰ τοῦ νοσηροῦ πολιτικοῦ συστήματος. Ζώντας ὁ ἴδιος ἐκ τῶν ἔσω τὴν σήψη καὶ τὴ διαπλοκή, ὡς γόνος μεγάλης πολιτικῆς οἰκογένειας τοῦ τόπου, περιγράφει μὲ ἀδιάσειστα ντοκουμέντα καὶ στοιχεῖα τὴ διαφθορὰ μίας μιαρῆς ἐξουσίας ποὺ δὲν κυβερνᾶ, ὅπως ὁ λαός νομίζει ἀλλὰ λυμαίνεται τὸν τόπο κατ’ ἐντολὴν τῶν ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται μέσα ἀπὸ τὶς τεκτονικὲς στοὲς τοῦ Ἑωσφόρου, ὡς τυφλοὶ ὑπηρέτες τοῦ σκότους.

Τὸ τρίτο βιβλίο του καταγράφει τὴν παράλληλη πορεία μίας διὰ Χριστὸν σαλῆς μὲ τὸν Ἅγιο Παΐσιο.  Στὸ πόνημα του ὁ συγγραφέας παρουσιάζει τὶς ἐμπειρίες ποὺ ἀποκόμισε ἀπὸ τὴν γνωριμία του μὲ μία σύγχρονη ἐν Χριστῷ σαλή, τὸ χρονικὸ διάστημα ποὺ ἐκεῖνος ἐντρυφοῦσε στὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου. Πρόκειται γιὰ ἕνα διήγημα μὲ πνευματικὲς ἐμβαθύνσεις, στὸ ὁποῖο ὁ συγγραφέας συνδυάζει μὲ ἕναν πρωτότυπο τρόπο, ὅσα ὁ ἴδιος συνειδητοποίησε καὶ βίωσε ἀπὸ τὴ συναναστροφή του μὲ δύο ἅγιες σύγχρονες μορφὲς τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Περιγράφει ἀκόμη... 

Τι θα μας προσφέρει η γενναιόδωρη και ευφορότατη γη της Αμφιπόλεως, «αι Αθήναι της Μακεδονίας», όπως προσφυώς ονομάστηκαν κατά την αρχαιότητα;

Ολίγα γλωσσοϊστορικά. Προ της αθηναϊκής κυριαρχίας (437π.Χ.) η πόλη ονομαζόταν Εννέα Οδοί. (Να μας εξηγήσουν οι Σκοπιανοί απατεώνες και σφετεριστές πώς είναι δυνατόν, οι αρχαίοι Μακεδόνες, να βαφτίζουν τις πόλεις τους με ελληνικά ονόματα;). Οι Αθηναίοι την μετονόμασαν σε Αμφίπολη, διότι έκειτο μεταξύ θάλασσας και ποταμού. Του Αιγαίου και του Στρυμόνα. Το 424π.Χ. την κατέλαβαν οι Σπαρτιάτες. Για την απώλειά της, την οποία θρήνησαν οι Αθηναίοι, τιμωρήθηκε με εξορία ο Θουκυδίδης. Μάλιστα τα πρώτα έτη της εξορίας του τα πέρασε στην Αμφίπολη, συγγράφων το αριστούργημά του. Το 357π.Χ., ο Φίλιππος κατέστησε εκ νέου την Αμφίπολη μακεδονική πόλη. (Χωρίς να αλλάξει το όνομα ή να επαναφέρει το αρχαίο, εμφύλιες διαμάχες ήταν εξάλλου). Από την Αμφίπολη όρμησε ο Μέγας Αλέξανδρος προς κατάκτηση του κόσμου και σ’ αυτήν εγκαθίδρυσε την έδρα του ο Ρωμαίος στρατηγός Αιμίλιος Παύλος και την έθεσε πρωτεύουσα του μακεδονικού θέματος. Όπως δε συνέβη με πολλές κατείδωλες πόλεις του αρχαίου κόσμου, με την πάροδο του χρόνου, ξεθωριάζουν τα χνάρια της, διότι «βγήκαμ’ εμείς ελληνικός καινούργιος κόσμος, μέγας» (Καβάφης), η χριστιανική οικουμένη. Και τώρα, παραπέμποντας και πάλι στον αλεξανδρινό, «απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία/την νικηφόρα την περίλαμπρη/την περιλάλητη, την δοξασμένη/ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμμιά/την απαράμιλλη» (στα 200π.Χ.) αναμένουμε «να βγεί» ο Μέγας της ιστορίας στρατηλάτης, Αλέξανδρος ο Μακεδών.

Μακάρι και θα καμαρώσουμε κι ας είναι και ο υιός του και η εκπάγλου καλλονής Ρωξάνη.

Ο «Στύλος Ορθοδοξίας» και το ΑΚΤΕ εκτύπωσαν και έθεσαν σε κυκλοφορία τους βίους του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Κωνσταντίνου. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη προσεγμένη έκδοση που περιλαμβάνει αναλυτικά τη ζωή και την πορεία των δύο Αγίων, μέσα υπό το πρίσμα της εποχής που έζησαν. Επίσης για πρώτη φορά δημοσιεύεται και ο βίος σε ποίημα. Τέλος στην ειδική αυτή έκδοση περιλαμβάνονται και οι παρακλήσεις των Αγίων αντίστοιχα έτσι ώστε το βιβλίο να αποκτά και λειτουργική αξία. Μέσα στο πλαίσιο της ορθόδοξης κατήχησης και της λειτουργικής αναγέννησης βρίσκονται στο στάδιο της προετοιμασίας οι βίοι των Αγίων Δημητρίου του Μυροβλύτη, Νικολάου Επισκόπου Μύρων, Αγίας Παρασκευής και Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Το κόστος ανέρχεται σε 0,5 ευρώ ανά τεύχος, δηλαδή μόλις με 50 ευρώ τα 100 τεύχη. Χαρίστε στους φίλους σας και στους γνωστούς τους βίους των Αγίων μας, κάντε γνωστή τη βιοτή των ηρώων της Ορθόδοξης Εκκλησίας.